اندیشهٔ دریا

دست بردار از این ماهیِ ماتم زده‌ی بی‌کس و تنها
دست بردار که من خود به تنم دوختم این تُنگ قفس را

دائم از آینه‌ی آب و بغل کردن مهتاب مخوان، آه...
سهم ماهی بجز این آه مگر چیست ز حیرانیِ دریا؟

سایه‌ی ماه به تُنگ من دیوانه هم افتاد و بهم ریخت
سایه‌ای را که به یک آه بریزد، چه سزاوار تمنا؟

قانعم من؛ به تماشای جهان از دل این تُنگ قسم!
نوشتان باد شما ساکن دریاشدگان! باقی دنیا

سالها زندگی‌ام سوخت در اندیشه دریا که بفهمم
زندگی ماهیتش رنج و عذاب است؛ چه اینجا و چه آنجا

بهنام شهیدی