یادش بخیر

وقتی که بغض راه گلو را نبسته بود
رفتم کنار آینه‌ای که شکسته بود

من یک هزار بودم و اما بدون تو
این یک هزار، آدم تنهای خسته بود

یادش بخیر آمده بودی که بگذرم
از ماتمی که کنج دلم پینه بسته بود

آری گذشت ماتم و جایش عزا گرفت
سروی که با تبر تو از پا نشسته بود

باید که می‌زدود آینه، سیلی ز پیکرش
حالا که بغض گلوگیر من شکسته بود

بهنام شهیدی