بعدِ پروازِ تو...

بعدِ پرواز تو دلخسته‌‌‌‌ی دلخسته‌ترین مرد زمینم
من خودم را پس از این، در پسِ آیینه‌ی چشم که ببینم؟

قدمی می‌روم و باز زمین می‌خورم و باز... دوباره...
شب تاریک جهانم به تو محتاج شده ماه‌ترینم!

روبروی دل من پنجره‌ای ساده گشودی و پریدی
پشت این پنجره تا کی به غم خاطره‌هایت بنشینم؟

تو که خود ترجمه‌ی واو به واوی شدی از عشق برایم
بعد از این من به خود عشق هم حتی به‌خدا، سخت ظنینم

به خیالت نَفَسی می‌کشم و روز به شب می‌رسد، اما
نشود حال کسی کاش، چنانی که من امروز چنینم

بهنام شهیدی